Բլոգ
Գլխավոր էջ » 2017 Մարտ 12 » անուղղելի02:14 անուղղելի |
Ամեն ինչ սկսվեց հենց էս պահին, երբ... Ճիշտն ասած` ոչմի բան էլ չի սկսվել. ամեն ինչ շարունակվում ա նույն ձև, հավաքած՝ կոկիկ… (կամ կոկիկ` հավաքած, կամ հավաքած, կոկիկ, ոփշմ հասկացաք, ոնց հարմար ա, տենց էլ կարդացեք (էն վերջին փակագծի) սկզբից): - Թարգի, հա՞, էս ապուշությունը, ո՞ւմ ա հետաքրքրում, կամ լավ, հլը ուրիշները հեչ, ի՞նչ ես ստանում քո սեղանի նկարագրությունը գրելով, դու գոնե հասկանում ես, չէ՞, որ ստեղ ոչմի հետաքրքիր, կամ յուրահատուկ բան չկա։ – Լսի, կարա՞ս ինձ գոնե մի օր չմեղադրես ինչ–որ բանում... – Կարա՛մ։ Երբ դու ամեն ինչ անես նենց, ոնց պետք ա։ – Չհոգնեցի՞ր դեռ, պետք ա, պիտի, լավ ա, վատ ա, չի կարելի, կարելի ա, արժի–չարժի, արա՛, մի՛ արա… կլնի՞ մի օր ձենդ կտրես, թողես ապրեմ հանգիստ... – Բնականաբար՝ ոչ։ Սկի երբ խոսում եմ, հասցնում ես լիքը սխալ բաներ անել, բա պատկերացնում ե՞ս, որ չխոսամ՝ ինչ կլինի։ Ու վափշէ, էդ խնձորը կեր, առողջարար ա։ – Ախր, ես խնձոր չեմ սիրո՜ւմ, ու սխալ չեմ անում, ի՞նչ սխալ, ի՞նչն ա սխալ, ո՞նց ես հասկանում, որ արածս սխալ ա, երբ դու էլ շատ լավ գիտես` ինչի համար եմ անում, ու որ էդ ինձ պետք ա... – Արի, ես քեզ չհիշացնեմ ոչմի բան, որովհետև սենց հասկացություն կա, առաջնայնություն ա կոչվում: Դու չգիտես` էդ որն ա, բայց փորձեմ բացատրել: Էդ էն ա, որ էրկու բան ուզում ես, որից մենակ մեկը կարա լինի, բայց դու մեկ ա՝ էշի պես փորձելու ես անել էդ էրկուսն էլ, հիմա էդ ճիշտ ա՞։ – Եսի՞մ, պետք... ես կասեի՝ ուզում եմ անել ու վերջ։ – Բայց երբ մեկը անում ես, մյուսը կամ չի ստացվում, կամ ուրիշ ձև ա ստացվում, ոնց դու չէիր ուզում ու չստացվածի հաշիվ ա, նկատել ե՞ս։ – Հա՞ որ, եսիմ, մտքովս անցնում ա՝ անում եմ, վռոձի ստացվում ա էդ պահին։ – Սենց թիթիզ բան էլ գոյություն ունի էս իրականության մեջ, անունը հետևանք ա: Քեզ իմանալով՝ կարամ ասեմ, որ էդ էլ չգիտես` ինչ ա: Էդ էն ա, որ գնում ես ձախ, հայտվում ես X տեղում, իսկ երբ ուզում ես հայտնվել Y տեղում ու դրա վրից ուզում ես գնալ ձախ, բնականաբար՝ առաջինը ժամանակային ու տարածական առումով քեզ ավելի մոտ ա գնալը, քան լինելը էդ քո ուզած տեղում, բայց X տեղում լինելու ցանկությունը էն քայլի հետևանքն ա, որի ճիշտ հակառակը դու ուզում ես անել ու անում ես, որտև դե դու կասեիր՝ ուզում ես անել ու վերջ։ – Դե չէ, սկզբում կգնամ ձա՜խ, հետո մի բան կանեմ՝ Y–ը կհայտնվի X–ի տեղում, կամ չգիտեմ, մի բան կմտածեմ էլի էդ ժամանակ, ինչի քիչ ե՞մ արել տենց… – Դե, սենց բան էլ գոյություն ունի էս տեղում, որտեղ ցավոք սրտի հայտնվել ես դու. անունն էլ նպատակահարմարություն ա: Էդ էլ դե չգիտես որն ա, բայց հիմնական իմաստը էն ա, որ ատամը հաց ծամելու համար չի: Դե, բնականաբար, կարաս զակատ, կամ պիվի շիշ բացես, բայց հետո ատամներդ կցավան ու դուրդ չի գա, ու դու էդ չես կապի ատամներդ ժամանակին սխալ օգտագործելու հետ։ Բայց հիմա թողենք անցյալից վերցրած աբստրակտ թեմաները: Նայի, դու հիմա ուզում ես չքնե՜ս, կամ ուշ քնես, ու առավոտը արթնանաս ժամը իննին, բայց առավոտը տառապելու ես, դու հասկանում ե՞ս էդ (էս էն X–ի ու աջ գնալու պահն ա էլի, – շշուկով): – Այ, էս մեկը ճիշտ ես ասում, բայց մեկ ա՝ չհամոզեցիր, ուզում եմ, բայց հիմա ուզեցի քնեմ, բայց որովհետև ուզում եմ երազ տենամ, ոչ թե առավոտը շուտ արթնանամ, թե չէ էդ կարթնանամ, էդ հեչ, քեզ էլ հաճելի երազներ… – Դու անուղղելի ես, բարի գիշեր։
|
|
|
| Մեկնաբանություններն ընդամենը՝: 0 | |
