Հետաքրքիր ա` էս ի՞նչ ճանապարհ ա, ու ա ո՞ւր ա տանում։ Լավ, գնամ տեսնեմ։ Համ էլ էս սենյակը արդեն փոքր ա իմ համար, չնայած, որ, երբ նոր էի հայտնվել ստեղ ինքը ահավոր մեծ էր իմ համար, չգիտեմ նույնիսկ ինչպես բացատրեմ` ինչքան մեծ էի տեսնում ես էս սենյակը, լավ էդ հեչ, բայց ո՞նց մտնեմ։ Սենց, որ նայում եմ շատ նեղ ու պուճուր ճանապարհ ա, հա լա՜վ կարող ա տեղ անեմ, մեկ ա անվերջ ստեղ չէի կարա մնաի, ոչ էլ կարգին տեղ եմ անում էս սենյակում, գնամ ճանապարհով կարողա ավելի հետաքրքիր կամ գոնե մեծ տեղ գնեմ, երևի թե գլխից փորձեմ. կարող ա մի բան ստացվի։ Վայ քո՜ւ էս ի՞նչ նեղ տեղ ա։ Ամբողջ մարմինս ցավացնում ա, բայց արդեն մտել եմ, հո հետ չե՞մ գնա, շարունակեմ, հույս ունեմ, որ մի տեղ կհասցնեմ հասնել, հա, բայց ինչ-որ լպրծուն նեղ տեղ ա։ Նախորդ սենյայի պես ամբողջը հեղուկ չի, բայց շնչելը դժվար ա, է՜, դե, ամեն ինչ թարս ոնց որ լինի, սկզբում շնչելն էր դժվար հիմա էս պարանը վզիս փաթաթվեց ընդանրապես չեմ կարում շունչ քա……ըհը՜ն, աչքիս ելքը մոտ ա, ինչ–որ տարօրինակ գույնի կետ ա վերջում։ Առաջ էս գույնից չեմ տեսել, հետաքրքիր ա՜…շարունակեմ, տեսնեմ` ո՞ւր կհասնեմ, ոչի՜նչ կհասցնեմ շունչս պահած տեղ հասնել։
Հասա՜, էս ի՞նչ լույս ա՜, ինչի՞ են էս մարդիկ Էսքան բարձր խոսում, էն սենյակի ներսից ձայները շատ ավելի ցածր էին լսվում, բայց։ Բայց մի րոպե...էս ի՞նչ աղջկա ձայն ա, ծանոթ ա, բայց չեմ հասկանում` ինչ ձայն ա, լացո՞ւմ ա, ես ե՞մ ինչ-որ բան արել, կարող ա՞ նեղացրել եմ, չէ՜ է,  դժվար, ոնց որ թե ես չե…բայց ընե՜նց ծանոթ ա…ընե՜նց մտերիմ ձեն ա…լույսը աչքերս ծակում ա…բայց ոնց որ ինչ-որ բան սկսում եմ տեսնել։ Էս ո՞վ ա գրկել ինձ, վախենալու ա՜…բայց վզիս պարանը քանդեց, վնաս չի տա՞ ինձ , բայց մեկ ա վախելնալո՜ւ ա։ Էս ո՞ւր ա տանում ինձ, ինչ-որ ծանոթ բայց խորդ լեզվով բան ա ասում, Էն սենյակում հիմնականում ուրիշ լեզվով էին խոսում, չնայած էս վերջի ժամանակները ավելի հաճախ էի լսում էդ լեզուն։ Աչքիս էն աղջկա կողմ ա տանում, բայց ինչի՞ տեն… էս ի՜նչ սիրուն ա, Վայ, էլ չի՛ լացում`ժպտո՜ւմ ա, վայ, ես էլ եմ ժպտում, ինչ բարի ու տաք ժպիտ ա, ընենց հարազատ ա էս մարդը ինձ, էս ի՜նչ տաք ա իրա գրկում, էս ի՜նչ հաճելի տեղ ա ստեղ։ Լավ ա որ դուրս էկա էն մութ տեղից, Էս ա՞ երջանկությունը, հա՞։